Rembrandt en zijn leerlingen waren gefascineerd door mensen op leeftijd die zij liefdevol weergaven. De manier, hoe zij de gezichten van oude mensen zorgvuldig en aandachtig beschilderde, heeft mij aan het denken gezet. Hoe kijken wij aan elkaar? Zien wij het gezicht van de andere soms? Of leven wij veel te vluchtig om de andere mens echt te zien?
Wij zien tijdens ons leven zo veel gezichten, zeker als iemand in een stad woont: op straat, in de winkel, in de metro. Wij zien ze, en dan vergeten wij ze weer. Maar soms is er een gezicht, dat blijft in onze gedachten hangen. Een lelijk gezicht, een interessant gezicht, iemand met vreugde in zijn ogen, of een levenloos gezicht.
Namen vergeet ik snel, maar gezichten niet. Vooral herken ik mensen van hun ogen. Die zoek ik als eerst op, als ik iemand ontmoet. Gezichten kunnen op elkaar lijken, maar er zijn geen twee hetzelfde ogen. Ogen zijn de spiegel van de ziel, volgens de Bijbel. Daarom wil ik graag meer aandacht voor het gezicht, en vooral in de ogen van een ander kijken. Echt zien dus en niet alleen maar vlucht kijken. Wat zit er achter die lach, achter dat verdrietige oog, achter die traan?
Echt iemand zien kost wel wat moeite vind ik. Ik kan kiezen of ik met een flegmatische attitude kijk: dat is die ‘interesseert je mij niet’ attitude. Maar ik kan ook ervoor kiezen om iemand met liefdevolle ogen aan te kijken. Dat kost tijd en misschien wat oefening.
Rembrandt heeft ieder geval de tijd genomen om het gezicht van die oude vrouw echt te bekijken. Ik denk, dat deze wereld er misschien anders zou er uitzien, als wij allemaal aandachtig, met het oog van de liefde en vriendelijkheid elkaars gezicht zouden bekijken, en in elkaars ogen zouden kijken, en de ander echt zouden willen zien.
Geef een reactie